insan kendini kandırmakta o kadar usta, bencilliğinde o kadar kurnaz ki..
baştaki arkadaş özetlemiş aslında:
"sevdiğin bir eşyayı kaybettiğinde neden üzülüyorsan o yüzden üzülürsün sevdiğinin birinin ölmesine."
evet, tam olarak sahip olma egomuza darbe indirdiği için üzülürüz. diğer insanları da kendi malımızmış gibi görmeyi ve onlara bu kadar şiddetli biçimde tutunmayı bıraktığımızda acı çekmeyi de üzülmeyi de bırakırız gereksiz yere. bu yaklaşımla biz insanları çok sevdiğimizi filan sanarken daha onların hayatlarına saygı duymaktan bile aciz oluyoruz aslında. herkesin kendi yaşam yolu vardır, evet bazı insanların yaşamları derinden kesiştiğinde ölümün acı vermesi doğal ve bunun da yası bir süre devam eder tabi, ama biz tanımadığımız insanlar için bile üzülmeyi marifet sayıyoruz, ki kimseye faydası yok bunun.
tamam, belli durumlarda ölen insan için de gerçekten üzülebilir insan ama genel durum pek öyle değil gibi.
bir sufi hikayesi var, adamın birinin çocuğu ölmüş ve çok da seviyormuş çocuğunu. başta o kadar üzülmüş ki adam, bir süre sonra ise birdenbire üzüntüsü geçivermiş. karısı bu durumu farkedince "nasıl üzülmezsin böyle bi durumda! nasıl bu kadar sakin kalabilirsin?" diye adama kızmış ve adam da demiş ki "üzülmüştüm evet, daha sonra çocuğumuz olmadan önceki zamanları hatırladım.. o zaman da çocuğumuz yoktu ama biz bu kadar mutsuz değildik, şimdi niye mutsuz olalım ki o yok diye?"
belki buna da bencillik diyebilirsiniz ama bir de şu açıdan düşünelim, ben ölüyorum mesela hayatla hiçbir işim kalmamış. arkamdan da birileri ağlayıp üzülüyor, bunun benim için herhangi bir faydası olur mu? beni seven insanlar benim için üzülüyorlar filan, "ah yazık erkenden gitti" vs. ama belki de ben üzülünecek bir durumda değilim? belki muazzam bir dinginlik içinde eriyip gidiyorum, belki de kurtulduğum için seviniyorum, çok mutluyum.. ya da çok boktan bişeylerin içinde olsam bile birilerinin benim için üzülüp üzülmemesinin bana katacağı hiçbir şey yok ki? sevgiyi şu soyutluktan kurtarabilsek keşke..
"ben seni çok seviyorum ondan üzülüyorum senin için.."
şu tarz bi sevginin ne seven ne de sevilen kişiye hiçbir faydası yok. hayali bir sevgi, o yüzden hiçbir anlamı da yok. bir insanı gerçekten seviyor musun, o zaman o insan için hemen o an bir şey yaparsın ve gerçekten o insana iyi gelen bir şey olur bu. bunun dışında sevgi dediğimiz şey kendimizi kandırmaktan ve gereksiz duygusallıktan ibaret malesef.
yani bu aynı zihniyetle biz ölünce birileri de bizim arkamızdan üzülsün diye üzülüyoruz sanki birileri için.. ya da "bi üzülen olur belki bak ben de üzülmüştüm birilerine" vs. insanın tuhaflıkları işte..
0